Rumba
Rumba często nazywana jest tańcem miłości bądź namiętności. Nic w tym dziwnego, ponieważ przepełniona jest erotyzmem, pikanterią, zmysłowością i wzajemnym kuszeniem się partnerów. Obecnie stanowi jeden z najpopularniejszych, a także najładniej prezentujących się na parkiecie latynoamerykańskich tańców.
Rumba jest niczym opowieść o kobiecie, która przy użyciu swoich wdzięków kusi i uwodzi mężczyznę, aby na końcu ostatecznie nad nim zapanować. Składa się z gwałtownych i wijących się ruchów bioder oraz tułowia, a także szybkich, okrężnych i często kocich ruchów ramion. Stanowi taniec pełen ekspresji i kokieterii. Wbrew pozorom to jednak mężczyzna prowadzi w rumbie i podejmuje grę z próbującą go zniewolić partnerką.
Rytm rumby opiera się na czterech uderzeniach (takt 4/4). Czwarte uderzenie akcentuje się najsilniej. Standardowe tempo w rumbie wynosi 27-32 uderzeń na minutę. Rozliczenie tempa podstawowego kroku to wolny, szybki, szybki. Taniec ten wymaga ogromnej precyzji, a wolniejsza muzyka sprzyja popełnianiu błędów. Podczas turniejów tanecznych sędziowie zwracają uwagę na obszerną akcję bioder i stron ciała, staranność prowadzenia stóp od palców oraz przeprostowane kolana. Wszystkie kroki w rumbie tańczy się na całych stopach, bez unoszenia i opadania (tańczy się niemal w miejscu). Porusza się przy tym całym ciałem, oprócz barków i głowy, które pozostają prawie bez ruchu. Partner może przyjąć postawę otwartą (trzyma partnerkę jedną ręką) lub zamkniętą (obejmuje obiema rękoma).
W rumbie wyróżnia się trzy style:
- columbia (szybka rumba wykonywana przez mężczyznę, składająca się z akrobatycznych ruchów),
- guaguanco (partner usiłuje „zaszczepić” partnerkę, wykonując odpowiednie ruchy biodrami, ona się zakrywa i próbuje tego uniknąć),
- yambú (wolna rumba, nie znajdziemy w niej charakterystycznych ruchów biodrami).
Rumba pochodzi z Kuby i ma swoje korzenie w mambolero. Spokrewniona jest również z hanaberą. Początkowo stanowiła agitacyjny taniec afrykańsko-kubański oraz ludowy taniec płodności. Tancerze naśladowali zaloty ptaków czy też innych zwierząt w okresie godowym. Podczas narastającego i pulsującego rytmu muzyki partnerka prowokowała swoimi kocimi i zmysłowymi ruchami partnera. Ta choreografia do dziś wykorzystywana jest w rumbie. Rumba podobnie jak wiele innych tańców latynoamerykańskich ukształtowała się pod wpływem rytmów, tańców i pieśni afrykańskich niewolników, sprowadzonych ponad 400 lat temu na wyspy Karaibskie i Kubę. Europa zainteresowała się rumbą w latach 30. XX w. Wykonywali ją głównie tancerze z Niemiec, Francji i Wielkiej Brytanii. W 1932 r. została tańcem turniejowym (trzecim w kolejności prezentowania tańców latynoamerykańskich).
Do form wyrazu w rumbie należą:
- starania się o względy partnera,
- „ucieczka”,
- całkowite oddanie się partnerce przez partnera.
Najlepszymi na świecie tancerzami rumby są: Anna Melnikova i Stefano di Filippo. Rumba wymaga dobrej koordynacji ruchów oraz znakomitej kondycji fizycznej, choć w tańcu tym najważniejsze jest zaangażowanie i zmysłowość, a potem dopiero technika.