Flamenco
Flamenco to nie tylko rodzaj orientalnego tańca, ale również związane z folklorem andaluzyjskich Cyganów zjawisko kulturowe, które obejmuje muzykę, śpiew, strój, zachowanie, obyczajowość, poezję i przede wszystkim taniec.
Ta sztuka i tradycja rodem z Andaluzji łączy w sobie elementy kultury perskiej oraz hinduskiej (m.in. ruchy ramion, a także dłoni i palców oraz używanie nóg jako instrumentu perkusyjnego). Przy wykonywaniu flamenco stosowany jest oryginalny sposób używania głosu, nie tyle estetyczny, co ekspresyjny, któremu towarzyszą akordy gitary i rytmiczne wybijanie kastanietów. Najważniejszy jest emocjonalny ładunek przekazywany przez tancerza, pieśniarza i gitarzystę. Ponadto we flamenco zwraca się uwagę na ruchy ciała i gesty tancerzy, wyrażające pewne stany emocjonalne lub podkreślające znaczenie słów oraz charakteru melodii, która im towarzyszy.
Taniec flamenco narodził się w XV w. na południu Hiszpanii. Posiada swoje korzenie w dawnych religijnych tańcach orientalnych. Pierwszymi jego wykonawcami byli andaluzyjscy Cyganie, kolejnymi zaś- Hiszpanie, Żydzi, Hindusi oraz Arabowie. Do dziś symbolem tego tańca są kruczoczarne sylwetki młodych kobiet ubranych w bogate, falbaniaste sukienki.
Flamenco wykonuje się solo bądź w duecie czy grupie. Strój tancerzy jest przeważnie czarny, granatowy albo ciemnobrązowy i składa się z obcisłych spodni, białej koszuli, obcisłej kamizelki, małej apaszki pod szyją, butów wzorowanych na obuwiu do jazdy konnej z wysokimi obcasami, a także charakterystycznego płaskodennego kapelusza. Strój tancerek składa się z szerokiej, kolorowej falbaniastej spódnicy lub sukni, falbaniastego gorsetu i kolorowej chusty. Czasem uzupełnia się go o wachlarz, grzebień bądź kwiat.
Pełen temperamentu i namiętności taniec flamenco ukrywa w sobie wiele stylów (z hiszp. „palos”), takich jak:
- Sevillanas – wcześniejszy grupowy taniec par (w tym także dwóch kobiet) o jednej, stałej choreografii, co jest wyjątkiem we flamenco.
- Alegrias – od hiszp. słowa „alegría”, czyli radość- posiada żartobliwy i wesoły charakter i składa się z kilku części (m.in. subida (przyspieszenie rytmu) oraz escobilla (część stepowana i popis umiejętności tancerza/tancerki).
- Bulerias – improwizowany taniec z elementami komicznymi, połączony z charakterystycznym jaleos (radosnymi odgłosami i pokrzykiwaniem), żywiołowym rytmem oraz towarzyszącym mu palmas (klaskaniem).
Sztuka flamenco na przestrzeni wieków posiadała wielu wybitnych artystów, których doceniano głównie za autentyczność przekazywanych uczuć i myśli. Warto tu wymienić choćby takich słynnych obecnie tancerzy jak: Juan Polvillo, Carlos Rodriquez i Noelia Sabarea. Swój autentyzm osiągnęli oni przez tajemnicze „Duende”, czyli połączenie w sobie boskiego i szatańskiego ducha, wyzwalającego emocje, uwalniającego od wszelkich zahamowań czy wręcz mistyczne przeżycie prowadzące do oczyszczenia duszy oraz stanu euforycznego uniesienia.
W naszym kraju sztuka flamenco jest jeszcze mało znana, lecz krąg jej polskich miłośników systematycznie rośnie. Polaków urzeka głównie pełen ekspresji i wyrazistości, a także autentycznych emocji taniec.